De Wetenschap van het Licht
We kunnen niet anders dan gefascineerd, geïnspireerd en ontroerd zijn door het licht. Of we nu proberen de opkomst en ondergang van de zon te begrijpen, de bewegingen van hemellichamen, of hoe bepaalde kleuren, reflecties en lichtbrekingen bij ons allen een zintuiglijke reactie oproepen, licht is een fenomeen dat nooit ophoudt te verwonderen en verbazen. De zoektocht om het licht te definiëren heeft enkele van de knapste koppen uit de geschiedenis gemotiveerd, te beginnen met de oorsprong van de optiek in het oude Griekenland van Euclides, en loopt als een gloeiende en ononderbroken draad door de eeuwen heen. De Verlichting glorieerde in haar bevindingen met betrekking tot licht, de zon en de sterren, met Newtons lichtdeeltjestheorie tegenover Huygens en Young en hun noties van lichtgolven. Daartussenin werden de fundamenten voor een modern begrip van deze meest essentiële elementen gevormd, en onze kennis van het licht werd steeds helderder, de mysteries ervan werden verder aan het licht gebracht.
De 20e eeuw was een explosieve periode van ontdekkingen op het gebied van de fysica en de optica, exponentieel versneld door de genialiteit van Einstein. Zijn baanbrekende algemene relativiteitstheorie opende een doos van Pandora vol realisaties en transformeerde onze noties van de aard van het licht en de structuur van het universum. Later kwam Stephen Hawking, die gebruikmaakte van een meer menselijke benadering van zwarte gaten, lichteigenheden en een breder universum; iets wat de ogen van het publiek en de wetenschappelijke gemeenschap meer dan ooit opende, en ons begrip van licht transformeerde, terwijl het onderzoek naar dit onuitputtelijke studiegebied werd aangewakkerd.
Het onvermoeibare werk van deze verlichte geesten en hun tijdgenoten bereikte zoveel meer dan het verdiepen van ons begrip van de aard van het licht. Ze lieten ons de verste uithoeken van de leegte zien, verruimden de horizon van onze planeet tot in de diepe ruimte en startten onze reis naar het begrip van de geboorte van ons universum en onze plaats daarin. Door hun kennis van het licht, de manier waarop het beweegt en reageert, en hoe de zuiverheid ervan spectrums bevat die onvoorstelbare afstanden afleggen, konden we verder zien dan ooit tevoren.
Einstein mag dan een van de knapste koppen uit de geschiedenis zijn geweest, toch is hij de eerste die stelde dat zijn woorden allesbehalve onweerlegbare waarheden waren; slechts een belangrijke stap op de weg naar een aantoonbaar feit. Sterker nog, zelfs zijn beroemdste beweringen over de constante lichtsnelheid in een vacuüm zijn nog niet zo lang geleden in twijfel getrokken en weerlegd. De laatste jaren ontstonden er nieuwe theorieën, voor het eerst voorgesteld door Hawking, die beweert dat in de vroegste momenten na de oerknal de snelheid van het licht zowel veranderlijk als oneindig was, en die beelden oproepen van het hele universum dat op alle punten tegelijk verlicht werd; één glorieus moment waarop licht, tijd en zwaartekracht zich in harmonie uitbreidden. Dit heeft op zijn beurt weer geleid tot verdere vragen, verdere paradigma's van begrip en verdere manieren om licht en zijn mysteries opnieuw te begrijpen.
Op weg naar het derde decennium van de 21e eeuw vertoont de wetenschap van het licht geen tekenen van vertraging in haar streven naar begrip.
Een groot deel van de meest recente geestdrift in de wereld van de fysica en de optica omsluit de ontdekking van het orbitale impulsmoment, een term die verwijst naar de manier waarop het licht in een spiraal kan worden gedraaid om intense stralen te vormen. Deze spiraalvormige en roterende lichtbundels worden op dit moment gebruikt om een indrukwekkende reeks technologieën te ontwikkelen, van het massaal verhogen van de hoeveelheid gegevens die door glasvezelkabels worden doorgegeven, tot het vergroten van het potentieel van de microscopie en het mogelijk maken van de manipulatie van nanodeeltjes, kwantumstippen en levende cellen.
Toen eenmaal werd erkend dat het draaien van licht in roterende bundels mogelijk was, duurde het niet lang voordat wetenschappers begonnen te zoeken naar manieren om die draaiing te versnellen of te vertragen, om zo de manieren waarop dergelijke bundels konden worden gebruikt te veranderen. Door het creëren van lichtpulsen in hogere of lagere frequenties kan een fenomeen worden gegenereerd dat bekend staat als self-torque, wat aantoont dat het gedrag van licht in bepaalde exacte omstandigheden verre van constant is, en de mogelijkheden van dit begrip zijn potentieel onbegrensd.
De wetenschap van het licht probeert, volgens de definitie van La Prairie, de verschillende factoren te begrijpen die de helderheid van de huid verstoren. Bij hun onderzoek stelden de wetenschappers van La Prairie zich de eenvoudige, maar essentiële vraag: wat als er een manier is om de helderheid van de huid te ontcijferen? Een nieuw hoofdstuk in La Prairie's vooruitstrevende wetenschappelijk onderzoek is aangebroken.
Na jaren van onderzoek heeft La Prairie een volledig ritueel ontwikkeld dat de huid buitengewoon verheldert. De creaties van White Caviar tonen niet alleen ongekende resultaten in het verminderen van chromatische verstoringen in de huid, ze verhogen ook de reflectie van het licht door het huidoppervlak egaal en dichter te maken.