De Zoektocht naar Eeuwigheid
De essentie van de tijd en de kwestie van de eeuwigheid heeft de mensheid sinds de beginjaren van de filosofie en wetenschap verbaasd, en de zoektocht om zowel het begin als het einde der dingen te begrijpen gaf aanleiding tot de diepste vragen die onze beschaving zich ooit heeft gesteld. De zoektocht naar de materie van de tijd, de essentie van oorzaak en gevolg, de aard van de manier waarop elke seconde voorbijgaat, is de drijvende kracht achter de laatste ontdekkingen in de fysica, die bij elke ontdekking geheimen en openbaringen onthullen.
Terwijl we het tikken van de klok voelen bij elk moment dat we ervaren, is het niet meer dan menselijk om te proberen het eeuwige te begrijpen. Hoe meer we echter leren over de aard van de tijd, hoe meer we ons realiseren dat ons gevoel van het verstrijken ervan misschien slechts één facet is van iets dat oneindig complex en fascinerend is.
De tijd is iets wat onveranderlijk lijkt, constant vooruit gaat, met elke dag verdeeld in de regelmaat van uren en minuten, en elke minuut uitgehouwen in seconden, die op hun beurt weer worden opgesplitst in steeds kleinere hoeveelheden. De hoogtepunten van de natuurkunde van de tijd hebben echter bewezen dat dit nooit het geval is geweest. Wanneer we door het prisma van de buiten- en binnenruimte heen kijken, zien we de tijd even complex als breekbaar, en even flexibel als eindeloos verrassend.
Einsteins relativiteitstheorie stelt dat hoe hoger de zwaartekracht, hoe langzamer de tijd verstrijkt. Het verstrijken van de tijd is afhankelijk van de locatie, vanwege het feit dat de dimensie van de ruimte-tijd geen plat of lineair vlak is. Het is eerder een prachtige kromming, wat betekent dat hoe dichter een voorwerp zich bij een immens zwaartekrachtscentrum bevindt, hoe sneller de klok tikt. Daarom verouderen astronauten iets anders dan wij hier op aarde, zij het door een kwestie van microseconden, die marginaal bevrijd zijn van de steeds strakkere tijd-ruimtecurve van de zwaartekracht van de aarde.
Einstein schreef ook uitgebreid over onze perceptie van de tijd, waarbij hij uitgebreid vertelde over hoe de klok door momenten van passie en liefde wreed versnelt. Dat de tijd sneller verstrijkt naarmate we ouder worden, is een universele gedeelde ervaring, maar wetenschappers ontdekten pas recentelijk waarom dit het geval zou kunnen zijn. Het is gebleken dat de principes van de tijdsstroom samengaan met de fysica van het menselijk brein. Naarmate we groeien, worden de neurale patronen in onze hersenen, en de manier waarop we gegevens verwerken, steeds complexer. In die zin is tijd niet alleen relatief in de ruimte, maar ook relatief in onze geest.
Als tijd zowel in het fysieke universum als in het menselijk brein relatief is, is het dan mogelijk om überhaupt het te claimen als bestaand? Als het bestaan van tijd als een tastbare kracht onduidelijk is, dan is het begrijpen van de aard van de eeuwigheid dat ook. De hedendaagse fysica schrijft immers voor dat de tijd niet door de eindeloze leegte van de ruimte stroomt. De tijd lijkt echter ontegenzeggelijk een voorwaartse richting te hebben, een verdere opmars, en een stuwkracht naar de toekomst en het eeuwige dat verderop ligt. De vraag of dit niet slechts een illusie van de menselijke geest is, is een van de belangrijkste vragen in de huidige wetenschap.
Deze opmars naar het oneindige staat in de natuurkunde bekend als de pijl van de tijd. Psychologisch, en vanuit ons menselijk perspectief en onze algemene ervaring van de tijd, komen we dit fenomeen dagelijks tegen. We erkennen dat oorzaak steevast voorafgaat aan gevolg, en dat onze anticipatie op wat de toekomst, zowel direct als ver weg, ons gedrag en de manier waarop we ons leven leiden dicteert. Ons bewustzijn van de pijl van de tijd en de essentie van het eeuwige dat het biedt, heeft een opmerkelijke invloed op onze notie van de werkelijkheid.
In de thermodynamica is de pijl van de tijd ook helder. De tweede wet van de thermodynamica stelt dat de entropie altijd zal toenemen of gelijk zal blijven naarmate de tijd vordert, iets wat we herhaaldelijk in het hele universum kunnen observeren. Kosmologen hebben over het algemeen ook bewijs voor de verdere beweging van de tijd, door het observeren van de uitdijing van het bekende universum na de oerknal. Echter, hedendaagse kosmologen werpen theorieën dat deze uitdijing misschien niet eeuwig is, en zodra het universum ophoudt te groeien, kan het zich gaan terugtrekken. Deze ‘Eindkrak’ laat tijd zelf teruglopen, waardoor er een onstopbare terugloop van de tijd zou kunnen ontstaan. De pijl van de tijd zou daarom niet zo scherp kunnen zijn als hij lijkt.
Als we de mechanica van de tijd willen begrijpen, en als zodanig het concept van de eeuwigheid willen begrijpen, komen de antwoorden waarschijnlijk uit het baanbrekende en zich steeds verder ontwikkelende domein van de kwantumfysica. Door het bestuderen van de details van de structuur van het universum zoals we deze waarnemen, manifesteert het grotere geheel zich langzaam, beetje bij beetje.
In 2019 zijn er grote doorbraken geweest in de kwantummechanica en de wetenschap van de tijd, waarbij fysici de wetten van de thermodynamica hebben uitgedaagd en schijnbaar hebben gebroken, iets wat tot nu toe voor onmogelijk werd gehouden. Met behulp van een kwantumcomputer werd een enkelvoudig gesimuleerd deeltje van een entropische naar een ordelijke toestand teruggebracht, in wezen teruggestuurd in de tijd door fracties van een milliseconde. Zulke minuscule, maar reusachtige stappen openen ontelbare deuren van mogelijkheden en suggereren dat een totale paradigmaverschuiving van hoe we het gedrag van deeltjes in tijd en ruimte begrijpen nodig is.
De algemene relativiteitstheorie laat ruimte voor begrippen als eeuwigheid, het stoppen van de klokken en zelfs het terugdraaien van de tijd, en het lijkt erop dat de wetenschap net een pad begint te bewandelen dat leidt tot het begrijpen en gebruiken van deze begrippen in al hun grootsheid. Naarmate we ons steeds dieper verdiepen in de mysteries van deze meest raadselachtige dimensies, wordt het begrip van de beheersing van de tijd door de mensheid steeds spannender. Immers, om de aard van de tijd te ontdekken en grip te krijgen op de aard van het eeuwige, moeten we de ruimte waarin we bestaan erkennen, en voortborduren op kennis en verwondering.
Platina, het meest nobele metaal, is ontstaan door de uitzonderlijke botsing van twee neutronensterren in een verre hoek van het heelal, waar de zwaartekracht extreem is. Volgens de relativiteitstheorie van Albert Einstein geldt dat hoe hoger de zwaartekracht, hoe langzamer de tijd verstrijkt. Daarom komt platina van een plaats waar de tijd is opgeschort. Het schoot meer dan 3,5 miljard jaar geleden naar de aarde in een meteorietenregen met een eigen tijdsdimensie – het Platina Moment.
Geïntrigeerd door de mogelijkheden om de regels van de tijd te verstoren die het Platina Moment vertegenwoordigt, hebben de wetenschappers van La Prairie hun zoektocht naar de eeuwige schoonheid voortgezet. Met de vernieuwde Platinum Rare Collection, re-creëert La Prairie dit moment – een moment waarop de tijd stilstaat – en Haute-Rejuvenation is geboren.
