INNOVATIES

DE WETENSCHAP VAN LICHT EN REFLECTIE

EEN VERHELDERENDE REIS

Het gedrag van licht dat door de wereld wordt gereflecteerd, gebroken en verspreid, is sinds mensenheugenis een bron van fascinatie en mysterie. Lichtstralen, de schitterende en etherische emanaties van de oude Grieken, raken elk deel van onze aarde, en toch hebben ze een bijzondere elegantie wanneer ze in aanraking komen met water. Dan is hun levendige uitstraling het duidelijkst, stralend met een leven dat verder gaat dan louter het zicht, dat de verbeelding verlicht.

REFLECTIES VAN LICHT DOOR DE TIJD

Vroege ideeën over de aard van het licht en zicht waren eerder filosofisch dan wetenschappelijk, en altijd doordrongen van het mysterie van het onbekende. Volgens Empedocles, die zich rond 500 v. Chr. over deze kwestie boog, berustte ons zicht op lichtstralen die zowel van de ogen als van de waargenomen voorwerpen afkomstig waren. Pythagoras dacht ook dat lichtstralen uit de ogen schenen en het geziene voorwerp raakten en verlichtten. Enkele eeuwen later ontdekte Epicurus de eerste grote waarheid op dit gebied – dat licht dat door een bron wordt uitgestraald, vervolgens door voorwerpen wordt weerkaatst, zodat onze ogen ze kunnen waarnemen. Tegelijkertijd verfijnde Euclides in zijn beroemde verhandeling Optica dit concept tot een vroege theorie van reflectie. Licht, zo stelde hij, reist in rechte lijnen, en wordt door een oppervlak weerkaatst onder dezelfde hoek als waarin het het oppervlak raakt. Dit idee zou mettertijd waar blijken te zijn, hoewel Euclides slechts gedeeltelijk de waarheid begreep – hij stelde zich nog steeds voor dat de lichtstralen uit de ogen zelf schoten.

Eeuwen later, in 1040, begonnen Arabische geleerden met de opheldering van de mysteries van licht en reflectie waarmee de oude Grieken waren begonnen. Het was Ibn al-Hytham, of Alhazen in het Latijn, die uiteindelijk tot een moderne opvatting van visuele waarneming kwam: dat het gezichtsvermogen de handeling is waarbij de ogen gereflecteerd licht ontvangen, in plaats van dat het licht uit de ogen afkomstig is. Zijn alomvattende theorie van het gezichtsvermogen en sommige van de samenstellende concepten – bijvoorbeeld dat licht en kleur onscheidbaar zijn – zouden tot in de 17e eeuw van grote invloed blijken op het gebied van de optica.

In het tijdperk van de Verlichting werd een overvloed aan ontdekkingen gedaan over de aard van het licht. Twee modellen van licht – als een golf of als bewegende deeltjes – streden om de voorrangspositie. Het eerste werd verdedigd door de Nederlandse wiskundige Christiaan Huygens, het tweede door Isaac Newton. Hoewel zijn deeltjestheorie in de 19e eeuw werd weerlegd, wordt de ontdekking dat licht niet zuiver wit is, maar in feite is samengesteld uit een spectrum van kleuren, toegeschreven aan Newton.

WATER EN LICHT: DE EEUWIGE DANS

Water weerkaatst, breekt en verspreidt licht en creëert zo een levendige helderheid die eindeloos fascineert. Kijken naar het weerkaatste, fonkelende en flitsende licht op het wateroppervlak is kijken naar de dans van het leven zelf. En wanneer het water het licht breekt, doorboren de stralen het oppervlak en creëren zo dat bijzondere onderwatereffect, die etherische glinstering die ons meeneemt naar een buitenaards rijk.

De Spiegelwet stelt dat de hoek van het invallende licht, of de hoek van inval, gelijk is aan de hoek van weerkaatsing. Dus, wanneer zij een volkomen glad oppervlak ontmoeten, worden de lichtstralen er in precies dezelfde positie op weerkaatst. Deze georganiseerde weerkaatsing van lichtstralen creëert een spiegelbeeld op het weerkaatsende oppervlak. Als het invallende licht wordt gebogen, of gebroken, zal het weerkaatste licht in alle richtingen vallen – wat bekend staat als diffuus licht. Dit licht stelt ons in staat voorwerpen om ons heen te zien, omdat de lichtstralen door elk deel van hun oppervlak worden weerkaatst. Het diffuse licht stelt ons in staat deze voorwerpen te zien, maar ze worden niet naar ons teruggekaatst. Eenvoudig gezegd: hoe gladder het oppervlak, hoe meer het licht weerkaatst. Men hoeft zich alleen maar het spiegelachtige wateroppervlak van een volkomen stil meer voor te stellen, dat de besneeuwde bergen met kristallijne helderheid weerspiegelt – de ultieme weergave van de Spiegelwet.

Lichtbreking daarentegen beschrijft het verschijnsel van het buigen van licht. Wanneer licht door een transparant medium, zoals lucht, naar een ander transparant medium, zoals water, reist, wordt een deel ervan weerkaatst, en een deel dringt door het tweede medium heen. Wanneer dit gebeurt, verandert het van richting: dit is breking. De Brekingswet, of de Wet van Snellius, is de wiskundige formule die de hoek van de lichtstralen voorspelt wanneer zij door een transparant oppervlak zoals water bewegen. Of het transparante medium nu een door gletsjers gevoed meer, een glazen prisma of een diamant is, breking leidt het licht om.

De golflengten, of kleuren, van een lichtstraal komen op verschillende tijdstippen aan, en hierdoor scheiden prisma's wit licht in alle kleuren van het spectrum. Dit staat bekend als chromatische dispersie – en dit is wat we waarnemen wanneer zonlicht door waterdruppels wordt verspreid, waardoor een regenboog van gekleurd licht ontstaat.

INGEKAPSELD LICHT

De unieke verlichting die inherent is aan de plaats van herkomst van La Prairie in Montreux, Zwitserland, is een ballade van licht op water: het begint als ongerept ijs en sneeuw, dat smelt tot het zuiverste water, gefilterd door de hoogste Zwitserse bergtoppen, verrijkt met rijke mineralen terwijl het naar beneden sijpelt en zich verspreidt in het onderliggende meer. Op deze langzame, stromende reis ontmoeten licht en water elkaar op een manier die uniek is voor Zwitserland. De betoverende weerkaatsing van licht op het water is een Zwitserse betovering: het danst en glinstert op het wateroppervlak van het meer; het straalt op een complexe manier door het dynamische water van het meer; het weerkaatst op de minerale diepten van het meer. Deze betovering is een magische ontmoeting tussen licht en water.

Geïnspireerd door het heldere licht dat uniek is voor Montreux in Zwitserland, probeert La Prairie haar kracht te benutten met de White Caviar Collection – de kracht om te verlevendigen, te versterken, te verfraaien – de kracht die kunstenaars proberen vast te leggen in hun werken om hun onderwerp te benadrukken.

In 2019 stelden de wetenschappers van La Prairie de Theorie van het Licht op, die aantoont dat licht – of de verhelderde uitstraling van de huid – een functie is van kleur plus reflectie. In hun zoektocht naar nieuwe manieren om de huid te laten stralen, vroegen ze zich af hoe water het lichtreflecterend vermogen van de huid kan beïnvloeden – ze probeerden deze schitterende verheldering te vangen en de magie ervan na te bootsen.

In 2022 richt de formule van de nieuwe White Caviar Essence Extraordinaire zich op drie manieren op het reflecterende element van de Theorie van het Licht. Ten eerste door de hydratatie van de huid te verhogen, en daarmee de hoeveelheid water in de huid. Het bevat ook ingrediënten die de collageenaanmaak ondersteunen, om te helpen de huid voller te maken en te verstevigen. Tenslotte exfolieert het product op milde wijze voor een zachte, lichtreflecterende uitstraling. Samen verbeteren deze effecten het lichtreflecterend vermogen van de huid.