Σε ορισμένα από τα δριμύτερα κλίματα του κόσμου, ο Charrière χρησιμοποίησε τα παγωμένα τοπία ως σκηνή για να εξερευνήσει την αλλαγή στην αντίληψη για αυτά τα συναρπαστικά μέρη, από την αδάμαστη άγρια φύση στο ευαίσθητο οικοσύστημα. Για να κινηματογραφήσει το έργο του, ο κ. Charrière χρησιμοποίησε τη νύχτα δύο drones που αιωρούνταν πάνω από τον πάγο και το χιόνι — το ένα με κάμερα και το άλλο με έναν προβολέα. Καθώς η κάμερα εισέρχεται και εξέρχεται από το πεδίο του φωτός, αρχίζει να εκτυλίσσεται μια ιστορία γι’ αυτά τα απομονωμένα μέρη που σπάνια βλέπει κανείς. «Κινηματογραφούμε κυρίως τη νύχτα και το τοπίο μεταμορφωνόταν τόσο σε πρωταγωνιστή όσο και σε σκηνικό, τη στιγμή που φωτιζόταν από τις ακτίνες του προβολέα του drone,» πρόσθεσε ο Charrière. Η αφήγηση που προκύπτει είναι ότι χωρίς το φως δεν υπάρχει γνώση του τοπίου. Πράγματι, δεν υπάρχει τοπίο.
